15 mei: Sinaï, St. Catharinaklooster

Vandaag was de laatste dag van onze  woestijntocht die zou eindigen bij het St. Catharinaklooster en de berg Sinaï. Omdat het St. Catharinaklooster maar tot 12 uur open zou zijn (en op vrijdag gesloten) vertrokken we op tijd met de jeeps vanuit Wadi Maghara. We maakten een korte stop bij Wadi Mokatab, het dal der inscripties, en reden verder naar de oase Wadi Feiran (foto 2,3), de grootste oase van de zuidelijke Sinaï. De Israëlieten uit het Oude Testament zouden hier ook verbleven hebben op weg naar de berg Sinaï. In de oase dronken we een glaasje mierzoete bedoeïenenthee, voordat we vertrokken naar het St. Catharinaklooster, waar we rond 11 uur aankwamen. Het pelgrimsoord van het St. Catharinaklooster was voor velen ëën van de hoogtepunten van de reis. Het Grieks-orthodoxe klooster werd al in 527 gebouwd door keizer Justianus op de plaats waar een kapel stond ter ere van de Brandende Braambos van Mozes, die op deze plaats gestaan zou hebben. In het klooster is een loot te zien van de Brandende Braambos (acacia?) en velen willen deze even aanraken (foto 4). Het klooster dankt zijn naam aan het feit dat in de buurt de overblijfselen van St. Catharina zouden zijn gevonden. St. Catharina was ëën van de eerste christelijke heiligen, een meisje uit Alexandrië dat zich in de 4e eeuw tot christen bekeerde en daarom door keizer Maximus werd gemarteld. Het St. Catharinaklooster is een absolute must tijdens een bezoek aan de Sinaï. Ik bezocht de prachtige kerk, de Basiliek van de Transfiguratie (foto 5,6) en het kloostermuseum dat een schitterende iconenverzameling, ëën van de belangrijkste verzamelingen ter wereld, bevat. Het St. Catharinaklooster ligt in een dal, Wadi Deir (foto 8), tussen de berg Gebel al-Deir en de berg Sinaï (Gebel Musa of Mozesberg). De berg Sinaï is waarschijnlijk de berg Horeb waar Mozes de stenen tafelen met de Tien Geboden ontvangen zou hebben. Op de 10e foto onder staan onze bedoeïenengidsen die ons zeer goed begeleid hadden, maar van wie wij 's middags afscheid moesten nemen.

16 mei: Beklimming Sinaï

Om half twee in de nacht van 16 mei werd ik met nog 11 reisgenoten (van de 20) wakker gemaakt voor de beklimming van de 2286 meter hoge berg Sinaï. Gewapend met warme kleren en een zaklantaarn stonden wij ongeveer een uur later in het donker achter het St. Catharinaklooster aan de voet van de berg Sinaï of Mozesberg om deze in het donker te beklimmen en bij zonsopgang op de top te staan. We waren niet de enigen en wie achterom keek bij de beklimming zag een lange sliert van lichtjes van pelgrims en toeristen die deze nacht de Mozesberg op klommen. De wandeling was goed te doen en al rond vijf uur, een uur te vroeg bereikte ik de top van de Sinaï. Onze klim werd maar ten dele beloond, want wolken bedekten de zonsopgang, maar het schitterende uitzicht door het vallen van het vroege licht op de bergen van de Sinaï maakte alles weer goed (zie foto's onder).

Er zijn twee paden naar boven en dus ook naar beneden. Heen hadden wij het makkelijkere Kamelenpad genomen, aangelegd door de pasja Abbas Hilmi rond 1850. Terug nam ik echter het Penitentiepad of de "Trap der Boetedoening"  of "Sikket Sayyidna Musa". Dit is met 3700 treden een steilere en zwaardere route. Deze route passeert onderweg het Bekken van Elia (2e foto onder), een hoogvlakte met cipressen, waar Mozes' metgezellen gewacht zouden hebben terwijl Mozes boven was. De oudste cipres is nu meer dan 1000 jaar oud. Ook gaat deze route via de Stephanospoort, genoemd naar Stephanos die het pad aanlegde in de 6e eeuw. Het nemen van de Trap der Boetedoening heeft bovendien nog een belangrijke bonus: bij de afdaling heeft men het grootste gedeelte een prachtig uitzicht op het St. Catharinaklooster beneden op 1500 meter hoogte (5e-7e foto onder).

16, 17 en 18 mei: Dahab

Na de toch wel belastende woestijntocht is het lekker weer een douche en wc te hebben, maar helemaal om een goed te kunnen uitrusten aan een mooi zwembad in een prachtig resort aan de Rode Zee. Na terugkomst vanaf de berg Sinaï vertrokken wij daarom op weg naar het Happy Life Village resort in Dahab (foto 1,2), een mooi resort dat nog gedeeltelijk in aanbouw was, maar waar alle voorwaarden aanwezig waren voor een dag uitrusten, zoals een mooi zwembad. Dahab staat echter niet bekend als plaats om te zwemmen, maar vanwege zijn prachtige koraalriffen en onderwaterwereld als de plaats bij uitstek om te duiken of om te snorkelen. Direct bij het strand begint het koraal al en kun je direct met snorkel via de steiger naar het koraal gaan. Een andere mogelijkheid is echter om de glasbodemboot te nemen die je dan boven de mooiste plekken brengt en je het koraal en de vissen heel mooi door de glazen bodem laat zien (foto 4-6). Dat heb ik gedaan op 17 mei. Behalve veel bij het zwembad gelegen te hebben, brachten we ook een bezoekje aan het stadje Dahab (foto 7,8) met zijn enorme aantal restaurantjes. Op 18 mei was onze rustpauze weer voorbij en vertrokken wij naar Nuweiba om vandaar met de ferry (foto 9) de golf van Aqaba (Rode Zee) over te steken naar Aqaba in Jordanië.