Op 14 oktober verlaten we Ranohira om onze rondreis door Madagaskar te vervolgen richting de westkust, richting Ifaty. Onderweg zien we voor het eerst grote aantallen baobabbomen, de boom waar Madagaskar ook zo bekend om staat (foto 1-4). Van de 8 soorten baobabs wereldwijd, groeien er 6 alleen in Madagaskar. De baobab is een merkwaardige boom: allereerst is er de dikke stam die een omtrek tot wel 30 meter kan hebben! In deze dikke holle stam slaat de boom waterreserves op voor in droge tijden als in een grote ton. Het tweede dat opvalt is dat het lijkt als of de boom op zijn kop staat met zijn wortels naar boven. Volgens een legende is de boom op zijn kop gezet door god als straf voor zijn ijdelheid. De bomen zouden duizenden jaren oud kunnen worden, maar omdat de boom hol is, valt dit niet te controleren met de jaarringen. De boom draagt slechts kort bloemen, die dan vruchten opleveren met veel vitamine C. Die vruchten worden ook wel apenbrood genoemd, omdat op het Afrikaanse continent apen de vruchten graag eten.

Ifaty

  Voor vandaag was er de keuze te gaan luieren, te duiken, of het koraalrif te gaan bekijken door te snorkelen of met een "glass bottom boat" mee te gaan. Ikzelf had met Gwen en Gelland gekozen voor de glasbodem-boot. Helaas blijkt de ene boot kapot en de andere boot niet in gebruik te zijn. Dit lijkt raar in een toeristenplaats, maar door de rellen eerder dit jaar In Madagaskar zijn er dit jaar nog nauwelijks of geen toeristen zijn geweest in Ifaty en zijn er pas sinds een week weer enkele groepen toeristen, waaronder wij dus. In elk geval kunnen we niet gaan varen en dus lopen we langs het strand en ga ik met de dames uitgebreid koffie drinken bij een restaurantje aan dit strand. Rond 11 uur worden we opgehaald op samen met de snorkelaars in pirogues naar een ander stuk strand te varen (foto 3). Pirogues zijn de traditionele vissers bootjes in Madagaskar. Het zijn kleine ondiepe bootjes met een zeilen een soort standaard voor de stabiliteit. Met zo'n bootje varen we naar een dorpje waar we wat luieren terwijl onze lunch op het strand wordt bereid. We krijgen een heerlijk vers gevangen zeebuffet van vis, kreeft en garnalen. Na de lunch maken we een wandeling bij het dorpje (foto 5,6), om vervolgens met de pirogues terug te varen. We hebben nu wind tegen en de bootjes moeten veel laveren, waardoor de tocht zeker een uur duurt. Dat geeft niet, want het is geweldig om in zo'n klein bootje te zeilen met uitzicht op de prachtige kustlijn.

We worden voor het hotel opgehaald door vijf zeboe-karren die ons naar het Reniala Nature Reserve zullen brengen. Ik deel de kar met Anneke, Harry en Elly. Het rijden met zo'n zeboe-kar is toch iets wat we gedaan moesten hebben in dit land, want we hebben zoveel zeboe's gezien deze reis: in kuddes over de weg, voor de ploeg, voor de kar en meer. Er zijn ongeveer evenveel zeboe's als inwoners in Madagaskar! De zeboe heeft een eigenaardige vetbult in zijn nek en wordt daarom ook wel bultrund genoemd. De zeboe is heel belangrijk in Madagaskar. Ze worden nauwelijks gehouden voor de melk of het vlees (daar hebben de Malagassiers gewone koeien voor), maar meer als lastdier en nog meer als statussymbool. Op het platteland is het aantal zeboe's symbool voor iemand zijn status en welvaart.

De volgende ochtend hebben we nog tot 12 uur voor we vertrekken naar het vliegveld van Tulear, waar vandaan we naar Antananarivo zullen vliegen. Omdat de bus al eerder is begonnen aan de tocht naar Antananarivo, worden we opgehaald met landrovers. Dat levert een heel mooie tocht op over een andere weg dan heen, waarbij we veel meer kunnen zien van het prachtige landschap. Tulear blijkt een klein vliegveld te zijn: alles wordt met de hand gedaan, er is geen veiligheidscontrole en je krijgt geen stoelnummer. Air Madagascar blijkt vandaag via Fort Dauphin te vliegen en dus is het al avond voor we in het hotel in Antananarivo zijn. We dineren daarna uitstekend bij Chez Sucette.

Volgende >