Vandaag, zondag 16 november, verlaten we Auckland. Vroeg in de ochtend worden we opgehaald door Charlie die onze chauffeur en reisbegeleider zal zijn op het Noordereiland. Het is nu weer zwaar bewolkt, een heel verschil met de vorige twee dagen. Doel van de reis is Paihia in de Bay of Islands. Onderweg maken we een stop voor een korte wandeling in Parry Kauri Park in Warkworth (foto's onder). Hier staan een paar 800 jaar oude kauri bomen en ook het bos is heel mooi. De kauri of Agathis Australis is een grote langzaam groeiende soort conifeer die alleen in het noorden van Nieuw-Zeeland voorkomt en inheems is. Pas bij 800 jaar is deze boom volgroeid, maar ze kunnen wel 2000 jaar oud worden. Hoewel kauri's niet de langste bomen ter wereld zijn, zijn ze wel de grootste bomen wanneer het om volume gaat.

Rond de middag komen we aan in Paihia, waar we anderhalf uur hebben om wat te eten, te winkelen en excursies te betalen voor de volgende dag. Paihia is de belangrijkste toeristenplaats in de Bay of Islands en vertrekpunt voor excursies (1e en 2e foto onder). De Bay of Islands is één van de populairste gebieden voor toeristen in Nieuw-Zeeland. Het ligt in Northland, de noordelijke regio van Nieuw-Zeeland bestaat uit een gebied langs de kust van de Grote Oceaan met 144 eilanden. In de baai liggen een aantal historische steden zoals Russell, maar ook Waitangi. Waitangi is met name bekend omdat hier in 1835 de onafhankelijkheids verklaring van Nieuw-Zeeland werd getekend en op 6 februari 1840 de Waitangi Treaty. De Waitangi Treaty is een overeenkomst tussen de maori's en de Engelse regering. Het tekenen van dit verdrag wordt gezien als de stichting van Nieuw-Zeeland. In het verdrag beloven de Engelsen de maori's het exclusieve eigendom en vruchtgebruik van hun landen, krijgen de Engelsen het recht land te kopen en wordt een Engelse gouverneur aangesteld om orde en gezag te bewaren. De plaats waar het verdrag betekend wordt is dus van groot historisch belang. Na onze stop in Paihia bezochten we dan ook de Waitangi Treaty Grounds.

Op het terrein van de Waitangi Treaty Grounds vindt ieder jaar op 6 februari, Waitangi Day, een ceremonie plaats ter herinnering aan de ondertekening van het verdrag. Op die dag wordt ook de Ngatokimatawhaorua gebruikt, een indrukwekkende maori oorlogskano die wordt geroeid door 80 maori krijgers (3e foto boven). De kano hier in Waitangi is de grootste oorlogskano ter wereld en is gemaakt uit drie kauri bomen. Bij de marae, het grasveld met de vlaggenstok (4e foto), vindt elk jaar de ceremoniële viering van de ondertekening van het verdrag plaats. De vlaggenstok is nu van ijzer: de houten versies van de vlaggenstok werden regelmatig omgehakt bij protesten tegen de regering. Bij de 100e viering van het verdrag werd het gemeenschapshuis geopend dat op foto's linksonder is te zien. Het is voorzien van heel mooi houtsnijwerk door de maori's. Een ontmoetingshuis (Whare Runanga) is voor de maori's het symbool van hun stam en een monument voor een voorouders. In het Whare Runanga moesten we dan ook de schoenen uit doen. Het Treaty House (foto's rechtsonder) is het huis waar het verdrag daadwerkelijk werd getekend. Het is nu een soort van museum. Na ons bezoek aan Waitangi en aan de supermarkt gaan we naar het Casa Bella Motel waar we twee keer zullen overnachten. In de avond gaan we met de hele Djoser-groep en Charlie eten bij restaurant Peppercorn om de hoek. Met Joost, Robert, Albert, Sylvia en Desiree ga ik daarna nog wat drinken.

De volgende dag is het winderig en het regent al wat. Dat belooft wat voor de excursie die ik vandaag gekozen heb: de Cream Trip, een boottocht door de Bay of Islands. Al bij het begin vertelt de kapitein dat de zee ruw en dat het indien mogelijk beter is om om te boeken naar een andere dag. Da's lekker! We gaan toch aan boord. De Cream Trip is een boottocht door de Bay of Islands langs diverse eilandjes met als verste punt The Hole in the Rock en met de mogelijkheid om met dolfijnen te zwemmen. De tocht dankt zijn naam aan het feit dat de boot vroeger room van de verre boerderijen vervoerde, maar nu is dat veranderd in toeristen en post. Regelmatig stoppen we even om wat post of boodschappen af te geven. Handige jongens, zo vangen ze dubbel. Al vrij snel zien we dolfijnen, toch eigenlijk waar we voor gekomen zijn (foto 1-3). Omdat er jongen bij zitten, mag er nu niet gezwommen worden. De tocht gaat daarom verder en het gaat harder regenen en wordt toch echt wel hobbelig. Zelf heb ik nog maar net geen last, maar diverse reisgenoten lopen speciale zakjes te vullen. Het wordt met name erg bij The Hole in the Rock (5e foto onder). Dit is een groot gat onder het eiland Motukokako, waar de boot bij rustig weer door heen zou varen. Dat zit er nu niet in.
Bij het eilandje Urupukapuka (1e foto onder) stoppen we voor een lunch. Als we weer vertrekken zie we al vrij snel weer dolfijnen. De tweede keer zitten er geen jongen bij en kunnen de moedigen proberen te zwemmen met de dolfijnen. Het regent dan niet meer, maar het is wel koud en de wetsuits moeten aan. Via een groot net langs de boot (2e foto onder) worden de zwemmers naar de dolfijnen gebracht en kunnen ze even tussen hen in zwemmen (3e foto onder). Daarna gaat de boot via het plaatsje Russell (5e foto onder) weer terug naar Paihia. Terug bij het motel ga ik met Joost, Els, Sylvia, Astrid en Rita in de hot tub achter het motel. Het wordt zelfs nog een goed gesprek dat uurtje daar in de warme bubbels. Ik ben net op tijd uit het water voor het diner. Die hebben we met de meeste alleenreizenden en het Belgische stel Chris en Rosita bij het Only Seafood Restaurant aan de haven van Paihia en het is alweer lekker...

Let op: alle foto's in dit reisverslag zijn te vergroten door op de foto te klikken

< Vorige	Pagina: [1]  [2]  [3]  [4]  [5]  [6]  [7]  [8]  [9]	Volgende >
	Beginpagina Nieuw-Zeeland