Reisverslag Peru - 5. Larestrail en Heilige Vallei

REISVERSLAG PERU 2017

Verslag van een rondreis door Peru, deel 5: Larestrail en Heilige Vallei

10 oktober: Met het hoofd in de wolken

Om 6 uur deelt kamergenoot Erik mee dat hij de Larestrail niet gaat lopen, omdat hij zich niet goed voelt. Omdat Sandra anders alleen zou moeten gaan en omdat ik mij uitstekend voel, besluit ik op dat moment zijn plaats in te nemen. Dat betekent snel douchen en dan inpakken voor vier dagen en hopen dat ik niets vergeet wat ik in de trail of in Machu Picchu nodig heb. Merel heeft ondertussen een ontbijtpakketje klaargemaakt voor mij en om kwart over zeven zit ik in een busje op weg naar Lares. We stoppen eerst op de markt in Calca om wat inkopen te doen. Het is leuk rond te kijken op deze markt waar verder geen toerist te bekennen is en uitleg te krijgen van de gids over wat wij allemaal zien, zoals wel tien soorten mais. Als we verder rijden, komen we op wegen waar onze grote bus nooit had kunnen komen en Sandra en ik hebben het idee dat we nu voor het eerst echt de Andes zien. De bergen zijn hoog en ruig en het landschap is zo ontzettend mooi. Na 3 uur rijden stappen we uit bij de warmwaterbronnen in Lares (3100 m) en beginnen aan de wandeling door net als de lokale bewoners met coca-bladeren te wrijven en iets te wensen voor de wandeling. Die wens mag van de gids niet over het weer gaan, want we zitten aan het begin van de regentijd in dit gebied en regen krijgen we waarschijnlijk toch. Ach, we zijn al twee weken lang verwend met schitterend weer! Daarna lopen we ongeveer een uur door de vallei tot we bij Trapiche komen waar de meereizende kok en paardenman het kamp voor de lunch hebben opgezet.

Na de lunch gaan we stijgen. De gids let erop dat wij regelmatig water drinken. Wij dachten dat we nu wel gewend zouden moten zijn, maar volgens de gids is het lopen op hoogte toch nog iets anders dan in een bus zitten op hoogte. Het landschap is heel erg mooi, maar ook erg verlaten. We zien vrouwen lopen met alpaca's, bijna altijd met een weeftol in de hand die zij tijdens het lopen gebruiken. Het wordt helaas flink bewolkt. Daardoor zien we wat minder, maar het maakt het landschap ook een beetje mysterieus. Het lopen gaat ook lekker en ik geniet van de wandeling. Volgens de gids lopen we veel beter dan gemiddelde groepen. Het gaat zo goed zelfs dat we waarschijnlijk morgen de afdaling van de derde ochtend er bij kunnen nemen. Rond half vijf komen bij een klein dorp, Huacahuasi (3800 m), waar bij een boerderijtje onze tenten al worden opgezet door de kok en paardenman die ons halverwege hebben ingehaald. Terwijl de tenten worden opgezet en het eten wordt voorbereid, kijken Sandra en ik wat rond bij het dorpje. Als we terugkomen heeft de kok popcorn gemaakt en thee en nog wat andere kleine snacks: happy hour! Bij het eten krijgen we nog wat adviezen voor de nacht, zoals bij toiletbezoek nooit ineens vanuit de slaapzak naar buiten in de vrieskou, maar eerst buiten de slaapzak acclimatiseren. De temperatuurschok zou namelijk hoogteziekte bevorderen. Na een heel lekkere avondmaaltijd kruipen we al op tijd in de slaapzak, met enkele lage kleding aan, dat wel.

11 oktober: Mission accomplished! Om kwart over zes krijgen we warm water om te wassen en coca-thee. Omdat we volgens de gids heel goede lopers zijn, heeft hij voorgesteld dat we een paar uur vroeger vertrekken zodat we vandaag al het eindpunt bereiken. Dat heeft als voordeel dat we niet op 4400 meter hoeven slapen, dat we niet op de laatste dag erg vroeg moeten afdalen om de trein te kunnen halen en dat de gids ons nog wat kan laten zien in Ollantaytambo. Zodoende gaan we om 7 uur al lopen. We gaan nu echt klimmen en zetten er de pas in. We stijgen nu in gestaag tempo naar het hoogste punt van de wandeling, ruim boven de 4500 meter. Het landschap is ruig, mooi, groen met hier en daar wat alpaca's, meestal met een vrouw in traditionele kleding en een hond in de buurt. Ik heb geen enkele spijt dat ik op het laatste moment ben mee gegaan. Sandra is goed gezelschap, de gids vertelt ons van alles en het wandelen gaat lekker.

Als we de laatste meters klimmen naar het hoogste punt, merk ik wel dat ik vaak moet stoppen om op adem te komen. Dat ik vaak wandel helpt dan niet. Jaloers kijk ik naar Sandra die loopt alsof Zoetermeer ook op 4000 meter hoogte ligt. Maar ik kom er ook en we zijn trots als we om 11 uur op het hoogste punt op de Paso Ipsaycocho staan. We did it! Volgens mijn GPS en hoogtemeter is dat op 4528 meter hoogte. Hier vandaan dalen we in ruim een uur af naar de lunchplek bij Laguna Ipsaycocha. Het is nauwelijks voor te stellen dat dit kamp voor andere groepen vaak de overnachtingsplek is, maar volgens de gids komt dit omdat sommige mensen zich eigenlijk niet zouden moeten opgeven voor een wandeling op hoogte als deze, terwijl wij juist heel goede lopers zijn. Ik weet niet in hoeverre dat klopt, maar het is prettig om te horen!

Na anderhalf uur lunchpauze vertrekken we weer, terwijl het kamp wordt afgebroken door de kok en de paardenman. We lopen geruime tijd langs een steile helling. Beneden ons zien we af en toe wat kleine kale akkertjes, met stenen afgezet, maar nog geen huizen. Na een uur zien we in de verte beneden ons een klein dorpje en dat is ons einddoel Patacancha (3700 m). Rond vier uur komen we daar aan. Sandra en ik kijken wat rond in de omgeving en als we terugkomen heeft de kok een verrassing. Hij beloont onze prestatie met een mooie appeltaart die hij op het primitieve keukengereedschap heeft gemaakt. Dat is zo mooi en zo aardig! We laten ons het goed smaken, net als het avondeten erna. De gids vertelt ondertussen over de diverse Inka-paden zoals de Inka-trail en (meerdere) Lares-trails en hun geschiedenis. We hebben er muziek bij: de cavia's van het oude boertje waar wij verblijven, maken steeds piepende geluiden. Het wordt helemaal helder buiten en dat betekent goed koud. Ik slaap deze nacht in slaapzak, lakenzak, thermisch ondergoed, trui, muts en handschoenen. Niet voor niets: de volgende ochtend staat er ijs op de tent!

12 oktober: Einde Larestrail en Ollantaytambo Net als de vorige dag hebben we om 7 uur ontbijt en terwijl de kok en paardenman het kamp opbreken, wachten wij de in zon die nu schijnt op het busje dat ons om 8 uur komt ophalen en nemen afscheid van de kok en paardenman. Daarmee komt een einde aan de geweldige ervaring die de Larestrail was. Ik kan hem iedereen met en beetje conditie aan bevelen! Het busje brengt ons naar het station van Ollantaytambo, waar we om ongeveer 9 uur aankomen. We geven onze bagage in bewaring en gaan de stad verkennen onder leiding van onze gids. Ollantaytambo ligt in de Heilige Vallei, het laatste gebied waar de Inca's woonden, en is de best bewaard gebleven Inca-nederzetting in Peru. De gids laat ons de oude muren en smalle straatjes zien met de goten voor het water. Ook lopen we naar een uitzichtpunt op een Inca-ruïne waar we heel mooi uitzicht hebben op het enorme Inca-complex met de Zonnetempel aan de andere kant van het dal. Boven ons liggen terrassen met opslaghuizen. De Inca's bouwden deze hoog op de helling vanwege de koelere lucht en de ventilatie door de wind. We nemen afscheid van de gids en dalen af om het enorme Inca-complex met de Zonnetempel te gaan bezoeken. Op dat moment komen we ineens Erik, Vanessa en Kathy tegen, die totaal verrast zijn Sandra en mij hier aan te treffen.

We bezoeken de tempelheuvel die voor de Inca's een grote religieuze betekenis had. De rest van onze groep heeft hem gisteren met gids bezocht en ik ben ontzettend blij dat Sandra en ik hem toch ook kunnen zien. Het is zo indrukwekkend wat de Inca's hier bouwden! Via een steile trap beklimmen we de terrassen naar de gebouwen van het enorme tempelcomplex waarvan de Templo del Sol, de Zonnetempel de bekendste is. De Zonnetempel is nooit voltooid en bevat de Muur van de zes Monolieten die wetenschappers voor een raadsel tellen: het gesteente komt hier niet voor. De overige stenen komen namelijk allemaal uit een steengroeve dichtbij. Er is nog veel meer te zien hier: pleinen, nissen, heiligdommen, rituele baden en prachtig uitzicht. Om half twaalf verlaten we het complex en we hebben nog even tijd voor koffie.

Bij de trein in het station zien we de Djoser-groep weer terug. We zullen weer met hen verder reizen. De trein vertrekt om 12:55u en zal ons in ongeveer anderhalf uur naar Aguas Calientes brengen. De trein heeft ramen in het dak zodat wij al rijdend naar de toppen van de Andes kunnen kijken. Wij komen rond half drie aan in Aguas Calientes. Aguas Calientes bestaat vooral uit hotels en restaurants en dankt zijn bestaan maar aan een reden: het is de toegangspoort naar Machu Picchu. Daar gaan wij de volgende ochtend naar toe. We hebben nu wat tijd over in Aguas Calientes en besluiten met een man of tien een wandeling te maken naar een waterval. De routebeschrijving door Hotel Inkas Land lijkt echter niet helemaal te kloppen en het is verder lopen dan we dachten. Na anderhalf uur besluiten we terug te gaan om niet in het aardedonker te hoeven lopen. Dan hebben we er al wel een mooie wandeling op zitten. 's Avonds eten we gezellig bij restaurant Incontri del Pueblo Viejo en gaan dan vroeg naar bed.

< Vorige	Pagina: [1] [2] [3] [4] [5] [6]	Volgende >
	Beginpagina Peru