| REISVERSLAG PERU 2017 Verslag van een rondreis door Peru, deel 4: Titicacameer |
7 oktober: Titicacameer Ook vanochtend moet het geplande vertrek (om 8 uur) uitgesteld worden. Een van de reisgenoten zakt bij het ontbijt in elkaar en moet aan de zuurstof en de dokter moet komen. Blijkbaar had ze al een paar dagen last van de hoogte, maar had ze niets verteld aan Merel. Om half negen vertrekken we dan met met fietstaxi's naar de steiger bij het Titicacameer. Daar gaan we aan boord van een boot met de gids, die ons de komende twee dagen uitleg zal geven over het leven op het Titicacameer. Het 8000 km2 grote Titicacameer is met 3850 meter het hoogste bevaarbare meer ter wereld en vormt de natuurlijke grens tussen Peru en Bolivia. Voor de Inca's was het Titicacameer heilig omdat stichters van de Inka beschaving door de zonnegod in het Titicacameer zouden zijn verwekt. | ||||
 |
 |
 |
 |
 |
We varen als eerste naar de sfeervolle Islas de los Uros. Hier leven de Uro-indianen op drijvende eilanden van riet, waar de vrouwen bolhoeden dragen en de mannen zelfgebreide mutsen. We brengen een bezoek aan een familie en krijgen uitleg en demonstraties van hun manier van leven. De onderkant van de eilanden verrot geleidelijk in het water en daarom wordt er steeds een nieuwe laag bovenop gelegd. Ze gebruiken rieten boten en we krijgen de mogelijkheid per rietboot naar een ander Uros-eiland te varen, wat iedereen doet. Na een koffie-stop op de Islas de los Uros, varen we in ongeveer 3 uur in rustig tempo naar Isla Amantani. | ||||
 |
 |
 |
 |
 |
Op Isla Amantani leeft de bevolking nog zonder auto's, in traditionele kleding, zonder stromend water en met alleen elektriciteit uit zonnecellen. Op Amantani zullen we bij een gastgezin overnachten, al vraagt dat eerst een steile klim. Ik slaap met Hans, Cita en Willem bij Flora, een aardige en heel vriendelijke dame. Dat ze niet heel veel Engels spreekt, merken we als we bij en met haar lunchen, maar waar een wil is, is een weg en we redden ons wel. Flora kan in elk geval goed koken. Om 4 uur verzamelen we ons voor een wandeling naar Pachatata of de iets hogere Pachamama. Beide zijn heiligdommen op een top van Amantani, Pachamama betekent "moeder aarde". Met Sandra, Astrid, Nico en Kathy beklim ik de Pachamama (4115 meter op mijn hoogtemeter) om de zon te zien ondergaan boven het Titicacameer. | ||||
 |
 |
 |
 |
 |
's Avonds eten we weer met Flora en daarna worden Hans, Cita en ik door Flora aangekleed in lokale kleding voor een feestje bij een van de andere gastgezinnen. Ik krijg een poncho en muts: het is in het begin wel wat warm! Het is een heldere lucht en we zien ongelooflijk veel sterren op weg naar het huis van gastheer Daniel. Ongeveer tweederde van de groep komt opdagen voor het feestje en het is leuk hen te zien in lokale kleding. Er zijn ook enkele muzikanten van Amantani uitgenodigd en zij spelen traditionele songs (Ja, ook "El Condor Pasa"). We krijgen uitleg over enkele lokale dansen en mogen zelf ook dansen. Het is eigenlijk niets voor mij, maar ik "dans" (of zoiets) toch onder andere met Merel en de gastvrouwen. Het is gezellig, maar rond half tien is het feestje alweer afgelopen. | ||||
 |
 |
 |
 |
8 oktober: Titicacameer De dag begint met wassen bij een teil water uit de put en om kwart voor 7 is het tijd voor ontbijt. Flora heeft lekkere pannenkoeken gemaakt van spelt en quinoa en verder is er brood en thee. We kunnen ook nog wat door haar zelf gemaakte alpaca-producten kopen. Kunstnijverheid speelt een belangrijke rol in het leven op het Titicacameer en ook op Amantani. Daarna is het haasten, want om 8 uur worden we verwacht bij de boot en dat is nog even lopen. Flora loopt voorop in flink tempo en neemt gelijk de rugzak van de klagende Willem mee. Bij de boot nemen we afscheid van onze vriendelijke gastgezinnen en we varen in ongeveer drie kwartier naar Isla Taquile, een mooi groen en lieflijk eiland, een beetje vergelijkbaar met Amantani. Op Isla Taquile leven ongeveer 2200 mensen, die leven van toeristen en van de weverij van alpaca producten. Voor dat laatste hebben ze hun eigen coöperatie opgezet. De bevolking loopt in traditionele kleding die tegelijk iets zegt over hun status (vrijgezel of getrouwd.) | ||||
 |
 |
 |
 |
 |
We worden aan de ene kant van het eiland (waar de helling minder steil is) afgezet en zullen dan omhoog naar het centrale plein lopen op ruim 3950 meter hoogte en na de lunch aan de andere kant van het eiland weer afdalen. Het is alweer prachtig weer en de wandeling is heel mooi en gaat langs terrassen met akkertjes, schilderachtige poortjes en huisjes en langs herdervrouwtjes met kuddes schapen. Aan het marktplein is een grote winkel waar we lokale producten. Onze gids komt van dit eiland en vertelt ons alles over het leven hier, wat erg leuk is. | ||||
 |
 |
 |
 |
 |
Rond half twaalf komen we bij het restaurant waar we zullen lunchen aan een lange tafel met voor iedereen een schitterend uitzicht op het blauwe Titicacameer. De pot schaft quinoa-soep en forel, niet voor het eerst, maar wel erg lekker. Na de lunch dalen we weer af naar de boot en varen in ongeveer 3.5 uur terug naar Puno. In Puno is niet veel meer te doen, dus ga ik winkels kijken met Astrid en koffie drinken met Nico. Om half zeven ga ik de helft van de groep onder leiding van Merel en Vanessa naar een restaurant, dat door de beide dames vooral wordt uitgekozen op basis van hun keuze aan taarten voor dessert. De limoentaart is inderdaad lekker, maar de (vegetarische) pizza ook! | ||||
 |
 |
 |
 |
9 oktober: Van Puno naar Cuzco .Even voor 8 uur vertrekken we, want na 8 uur mag de bus niet meer in het centrum van Puno en we hebben ook weer een redelijk lange reisdag voor de boeg. We maken een stop in Pukara voor koffie en om broodjes voor de lunch te kopen en stoppen rond 12 uur op de mooie pas Abra La Raya (4335 meter hoogte). De broodjes uit Pukara eten we op bij een toeristenmarkt in San Pablo. Rond half twee stoppen we bij de Inka-site Raqchi, een archeologisch complex dat waarschijnlijk door de Inca's als pleisterplaats werd gebruikt. In Raqchi bouwden de Inca's de Tempel van Wiracocha, waarvan nog enkele hoge muren staan. Het is best interessant, maar helaas worden we in Raqchi veel te kort en zonder uitleg gedumpt. Ook mijn Insight Guide reisgids noemt deze Inka-site jammer genoeg niet. | ||||
 |
 |
 |
 |
 |
Een laatste stop voor Cuzco is om 4 uur in het dorpje Andahuaylillas. Hier staat de 17e-eeuwse jezuïetenkerk San Pedro Apostol die de Sixtijnse Kapel van het Amerikaanse continent wordt genoemd vanwege de prachtige muurschilderingen. Ze zijn ook echt bijzonder! We mogen geen foto's maken, maar we krijgen een dvd met de foto's. Om ongeveer half zes komen we aan in Cuzco waar we afscheid nemen van onze twee chauffeurs. We zullen overnachten in Los Atticos, midden in het centrum. Voordat we gaan eten bij restaurant Pucara krijgen de Inka-trail lopers (Harm-Mark en Mia) en de Lares-trail lopers (Sandra en Erik) een briefing voor de komende dagen. Ik had mij aanvankelijk ook voor de Lares-trail opgegeven, maar later geannuleerd vanwege knieproblemen. Daar heb ik nu wel wat spijt van, want het gaat uitstekend... | ||||
 |
 |
 |
 |
| < Vorige | Pagina: [1] [2] [3] [4] [5] [6] | |
| Beginpagina Peru |